Δεν είναι μακριά ο καιρός που δεν θα μπορούμε να φυτεύουμε ούτε δυόσμο και βασιλικό στις γλάστρεςτων μπαλκονιών μας –πολύ περισσότερο να καλλιεργούμε κηπευτικά και άλλα είδη διατροφήςστους κήπους και στα χωράφια μας, για την κάλυψη των προσωπικών και οικογενειακών αναγκών μας, χωρίς τον απόλυτο έλεγχο κάποιων πολυεθνικών εταιριών που έχουν επιβάλει τις πολιτικές τους ακόμα και σε υπερδυνάμεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και οιΗνωμένες Πολιτείες!..
Η Ελλάδα είχε πάρει προθεσμία έως την 1η μέρα του τρέχοντος μήνα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να ισχύσει και εδώ ο περιβόητος Διατροφικός Κώδικας –που περιλαμβάνεται σε κοινοτική Οδηγία του 2004. Δηλαδή, από την 1η Απριλίου 2011 ουσιαστικάκάθε καλλιέργεια (όσο μικρή κι αν είναι) στη χώρα μας υπόκειται στις αυστηρές –και ύπουλες- διατάξεις του Διατροφικού Κώδικα, που ορίζει συγκεκριμένες προδιαγραφές και –στην πράξη- παραδίδει τους καταναλωτές στο έλεος των μεγάλων εταιριών που ελέγχουν το συντριπτικό ποσοστό της τροφικής αλυσίδας παγκοσμίως είτε μέσω της διάθεσης των σπόρων (υβρίδια καιΓενετικά Τροποποιημένες καλλιέργειες) είτε μέσω της βιοτεχνολογίας και της επεξεργασίας τροφών.
Βάσει ενός αντίστοιχου Κώδικα (με την ονομασία Senate Bill 510), στις Ηνωμένες Πολιτείεςεδώ και καιρό απαγορεύονται οι ατομικές καλλιέργειες στα σπίτια των Αμερικανών! Επιπλέον, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει περάσει (χωρίς τυμπανοκρουσίες) νόμο, σύμφωνα με τον οποίο το νερό της …βροχής ανήκει στο κράτος και απαγορεύεται στους πολίτες να το χρησιμοποιούν χωρίς να πληρώνουν αντίτιμο στην (κρατική ή πολιτειακή) υπηρεσία ύδρευσης!
Το ζήτημα των καλλιεργειών και των φυτικών προϊόντων που φτάνουν ανεπεξέργαστα ή ελαφρώς επεξεργασμένα στο τραπέζι των Ευρωπαίων (και Ελλήνων, φυσικά) καταναλωτών μόλις τώρα αρχίζει. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να συμμορφωθεί προς την προαναφερθείσα κοινοτική Οδηγία και να θέσει εκτός κυκλοφορίας όσα φυτικά προϊόντα (βότανα και παράγωγά τους, λαχανικά, βιταμίνες κ.α.) δεν έχουν κατοχυρωθεί –με πολυδάπανες και χρονοβόρες διαδικασίες- με βάση τις απαιτήσεις του Διατροφικού Κώδικα, για την προστασία –υποτίθεται- του καταναλωτικού κοινού.
Ο Διατροφικός Κώδικας, όπως φαίνεται, θα είναι ένα είδος «Μεγάλου Αδελφού», που θα παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς αν και πόσοι παρεκκλίνουν από το αυστηρότατο πλαίσιό του, παράγοντας ελεύθερα προϊόντα που έως τώρα είναι νομιμότατα και πληρούν κάθε κανόνα ασφαλείας.
Πόλεμος στη Φύση
Είναι γνωστός, εδώ και χρόνια, ο πόλεμος που διεξάγουν οι μεγάλες φαρμακευτικές και χημικές βιομηχανίες στα φυτικά σκευάσματα που χρησιμοποιούνται ευρύτατα σε πολλές περιοχές του κόσμου (Κίνα, Ινδία, Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ελλάδα) για διατροφικές, αλλά καιθεραπευτικές ανάγκες. Τώρα, ο πόλεμος αυτός διευρύνεται σε όλο το φάσμα της τροφικής αλυσίδας, προκειμένου να ελεγχθεί ασφυκτικά από συγκεκριμένα κέντρα η παραγωγή καιδιακίνηση κάθε είδους τροφίμου, που δεν παράγεται στα εργαστήριά τους.
Οι Έλληνες αγρότες έχουν ήδη εξοικειωθεί τα τελευταία χρόνια με τις κατευθυνόμενες (μέσω των κοινοτικών επιδοτήσεων) καλλιέργειες και τα σοβαρότατα προβλήματα που αυτές δημιουργούν. Όπως και με τους σπόρους «νέας γενιάς», που παράγονται στα εργαστήριαπολυεθνικών γιγάντων και τους αγοράζουν πανάκριβα –αντί να τους προμηθεύονται από την προηγούμενη σοδειά τους, όπως γίνεται παραδοσιακά από τότε που το ανθρώπινο γένος ανακάλυψε τη γεωργία.
Ιδιαίτερα κατά την προηγούμενη δεκαετία, η δομή της αγροτικής παραγωγής άλλαξε δραματικά και στη χώρα μας, με τις πολυεθνικές εταιρίες (Mosanto, Bayer CropScience, BASF, Syngenta, DuPont Pioneer, Cargil κ.α.) να σφίγγουν κάθε χρόνο περισσότερο τον κλοιό, προσφέροντας ωςδόλωμα στους Έλληνες γεωργούς μεγαλύτερη παραγωγή και καλύτερα προϊόντα –άρα, μεγαλύτερο εισόδημα…
Αυτοκτονίες στην Ινδία
Στην πράξη, όμως, το πείραμα έχει γίνει στην Ινδία την τελευταία δεκαετία (1998-2008) και οδηγεί κάθε χρόνο εκατομμύρια αγροτικές οικογένειες στην εξαθλίωση και πάνω από 200.000απελπισμένους Ινδούς γεωργούς στην αυτοκτονία!
Οι πολυεθνικές αυτές, με κατάλληλη προπαγάνδα, έπεισαν τους Ινδούς αγρότες να εγκαταλείψουν τους παραδοσιακούς τρόπους καλλιέργειας και να προτιμήσουν έναν συγκεκριμένο (γενετικώς τροποποιημένο) σπόρο βαμβακιού –το Βαμβάκι ΒΤ- που θα τους εξασφάλιζε πολλαπλάσια παραγωγή.
Οι εταιρίες -κυρίως η Mosanto, που ελέγχει πάνω από το 70% της παγκόσμιας αγοράς σπόρων- προμήθευσαν δωρεάν αρχικά το νέο σπόρο (υβρίδιο) στους αγρότες, που είδαν πράγματι την παραγωγή τους τον πρώτο χρόνο να αυξάνεται θεαματικά.
Από τον δεύτερο χρόνο, όμως, (βάσει των συμβολαίων που είχαν υποχρεωθεί να υπογράψουν με τις συγκεκριμένες εταιρίες) ήταν υποχρεωμένοι να αγοράζουν τους σπόρους και να τους χρησιμοποιούν αυστηρότατα μόνο μέσα στην ίδια χρονιά –χωρίς να επιτρέπεται να κρατούν ένα μέρος για τον επόμενο χρόνο, ακόμα κι αν τους περίσσευαν! Διαφορετικά, τιμωρούνταν μεεξοντωτικά πρόστιμα και δεν είχαν ξανά πρόσβαση στην αγορά σπόρων!.. Αν και οι εταιρίες εγγυούνταν ότι οι καλλιέργειες με τους νέους (μεταλλαγμένους) σπόρους είναι εξαιρετικά ανθεκτικές σε παράσιτα και ασθένειες, εν τούτοις αποδείχθηκε πως η παραγωγή ευημερούσε μόνο με χρήση μεγάλου όγκου λιπασμάτων και παρασιτοκτόνων (που οι αγρότες είναι υποχρεωμένοι να προμηθεύονται μόνο από τις ίδιες εταιρίες –βάσει των συμβολαίων τους).
Έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια, οι αγρότες που εγκατέλειψαν τις παραδοσιακές καλλιέργειες και στράφηκαν στην καλλιέργεια του βαμβακιού ΒΤ (οδηγώντας την Ινδία στη δεύτερη θέσηπαραγωγής βάμβακος στον κόσμο) πρέπει να δαπανούν ετησίως το 40% του εισοδήματός τους για αγορά σπόρων, το 20% για λιπάσματα και τουλάχιστον 10% για παρασιτοκτόνα. Με το υπόλοιπο 30% καλούνται να καλύψουν τα άλλα έξοδα της καλλιέργειας (εργατικά, ύδρευση, αποπληρωμές τόκων στις Τράπεζες, μισθώματα εκτάσεων κ.α.) και, φυσικά, να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Η κατάσταση αυτή, που επιδεινώνεται δραματικά χρόνο με το χρόνο, έχει ρίξει σε πραγματική εξαθλίωση και έσχατη απελπισία εκατομμύρια αγροτών στην Ινδία, που υποθηκεύουν πλέον κάθε μέτρο γης στις Τράπεζες, σ’ έναν φαύλο κύκλο που πλουτίζει ανεξέλεγκτα τις εταιρίες και οδηγεί μαθηματικά στον αφανισμό τους αγρότες.
Η Ελλάδα είχε πάρει προθεσμία έως την 1η μέρα του τρέχοντος μήνα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να ισχύσει και εδώ ο περιβόητος Διατροφικός Κώδικας –που περιλαμβάνεται σε κοινοτική Οδηγία του 2004. Δηλαδή, από την 1η Απριλίου 2011 ουσιαστικάκάθε καλλιέργεια (όσο μικρή κι αν είναι) στη χώρα μας υπόκειται στις αυστηρές –και ύπουλες- διατάξεις του Διατροφικού Κώδικα, που ορίζει συγκεκριμένες προδιαγραφές και –στην πράξη- παραδίδει τους καταναλωτές στο έλεος των μεγάλων εταιριών που ελέγχουν το συντριπτικό ποσοστό της τροφικής αλυσίδας παγκοσμίως είτε μέσω της διάθεσης των σπόρων (υβρίδια καιΓενετικά Τροποποιημένες καλλιέργειες) είτε μέσω της βιοτεχνολογίας και της επεξεργασίας τροφών.
Βάσει ενός αντίστοιχου Κώδικα (με την ονομασία Senate Bill 510), στις Ηνωμένες Πολιτείεςεδώ και καιρό απαγορεύονται οι ατομικές καλλιέργειες στα σπίτια των Αμερικανών! Επιπλέον, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει περάσει (χωρίς τυμπανοκρουσίες) νόμο, σύμφωνα με τον οποίο το νερό της …βροχής ανήκει στο κράτος και απαγορεύεται στους πολίτες να το χρησιμοποιούν χωρίς να πληρώνουν αντίτιμο στην (κρατική ή πολιτειακή) υπηρεσία ύδρευσης!
Το ζήτημα των καλλιεργειών και των φυτικών προϊόντων που φτάνουν ανεπεξέργαστα ή ελαφρώς επεξεργασμένα στο τραπέζι των Ευρωπαίων (και Ελλήνων, φυσικά) καταναλωτών μόλις τώρα αρχίζει. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να συμμορφωθεί προς την προαναφερθείσα κοινοτική Οδηγία και να θέσει εκτός κυκλοφορίας όσα φυτικά προϊόντα (βότανα και παράγωγά τους, λαχανικά, βιταμίνες κ.α.) δεν έχουν κατοχυρωθεί –με πολυδάπανες και χρονοβόρες διαδικασίες- με βάση τις απαιτήσεις του Διατροφικού Κώδικα, για την προστασία –υποτίθεται- του καταναλωτικού κοινού.
Ο Διατροφικός Κώδικας, όπως φαίνεται, θα είναι ένα είδος «Μεγάλου Αδελφού», που θα παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς αν και πόσοι παρεκκλίνουν από το αυστηρότατο πλαίσιό του, παράγοντας ελεύθερα προϊόντα που έως τώρα είναι νομιμότατα και πληρούν κάθε κανόνα ασφαλείας.
Πόλεμος στη Φύση
Είναι γνωστός, εδώ και χρόνια, ο πόλεμος που διεξάγουν οι μεγάλες φαρμακευτικές και χημικές βιομηχανίες στα φυτικά σκευάσματα που χρησιμοποιούνται ευρύτατα σε πολλές περιοχές του κόσμου (Κίνα, Ινδία, Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ελλάδα) για διατροφικές, αλλά καιθεραπευτικές ανάγκες. Τώρα, ο πόλεμος αυτός διευρύνεται σε όλο το φάσμα της τροφικής αλυσίδας, προκειμένου να ελεγχθεί ασφυκτικά από συγκεκριμένα κέντρα η παραγωγή καιδιακίνηση κάθε είδους τροφίμου, που δεν παράγεται στα εργαστήριά τους.
Οι Έλληνες αγρότες έχουν ήδη εξοικειωθεί τα τελευταία χρόνια με τις κατευθυνόμενες (μέσω των κοινοτικών επιδοτήσεων) καλλιέργειες και τα σοβαρότατα προβλήματα που αυτές δημιουργούν. Όπως και με τους σπόρους «νέας γενιάς», που παράγονται στα εργαστήριαπολυεθνικών γιγάντων και τους αγοράζουν πανάκριβα –αντί να τους προμηθεύονται από την προηγούμενη σοδειά τους, όπως γίνεται παραδοσιακά από τότε που το ανθρώπινο γένος ανακάλυψε τη γεωργία.
Ιδιαίτερα κατά την προηγούμενη δεκαετία, η δομή της αγροτικής παραγωγής άλλαξε δραματικά και στη χώρα μας, με τις πολυεθνικές εταιρίες (Mosanto, Bayer CropScience, BASF, Syngenta, DuPont Pioneer, Cargil κ.α.) να σφίγγουν κάθε χρόνο περισσότερο τον κλοιό, προσφέροντας ωςδόλωμα στους Έλληνες γεωργούς μεγαλύτερη παραγωγή και καλύτερα προϊόντα –άρα, μεγαλύτερο εισόδημα…
Αυτοκτονίες στην Ινδία
Στην πράξη, όμως, το πείραμα έχει γίνει στην Ινδία την τελευταία δεκαετία (1998-2008) και οδηγεί κάθε χρόνο εκατομμύρια αγροτικές οικογένειες στην εξαθλίωση και πάνω από 200.000απελπισμένους Ινδούς γεωργούς στην αυτοκτονία!
Οι πολυεθνικές αυτές, με κατάλληλη προπαγάνδα, έπεισαν τους Ινδούς αγρότες να εγκαταλείψουν τους παραδοσιακούς τρόπους καλλιέργειας και να προτιμήσουν έναν συγκεκριμένο (γενετικώς τροποποιημένο) σπόρο βαμβακιού –το Βαμβάκι ΒΤ- που θα τους εξασφάλιζε πολλαπλάσια παραγωγή.
Οι εταιρίες -κυρίως η Mosanto, που ελέγχει πάνω από το 70% της παγκόσμιας αγοράς σπόρων- προμήθευσαν δωρεάν αρχικά το νέο σπόρο (υβρίδιο) στους αγρότες, που είδαν πράγματι την παραγωγή τους τον πρώτο χρόνο να αυξάνεται θεαματικά.
Από τον δεύτερο χρόνο, όμως, (βάσει των συμβολαίων που είχαν υποχρεωθεί να υπογράψουν με τις συγκεκριμένες εταιρίες) ήταν υποχρεωμένοι να αγοράζουν τους σπόρους και να τους χρησιμοποιούν αυστηρότατα μόνο μέσα στην ίδια χρονιά –χωρίς να επιτρέπεται να κρατούν ένα μέρος για τον επόμενο χρόνο, ακόμα κι αν τους περίσσευαν! Διαφορετικά, τιμωρούνταν μεεξοντωτικά πρόστιμα και δεν είχαν ξανά πρόσβαση στην αγορά σπόρων!.. Αν και οι εταιρίες εγγυούνταν ότι οι καλλιέργειες με τους νέους (μεταλλαγμένους) σπόρους είναι εξαιρετικά ανθεκτικές σε παράσιτα και ασθένειες, εν τούτοις αποδείχθηκε πως η παραγωγή ευημερούσε μόνο με χρήση μεγάλου όγκου λιπασμάτων και παρασιτοκτόνων (που οι αγρότες είναι υποχρεωμένοι να προμηθεύονται μόνο από τις ίδιες εταιρίες –βάσει των συμβολαίων τους).
Έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια, οι αγρότες που εγκατέλειψαν τις παραδοσιακές καλλιέργειες και στράφηκαν στην καλλιέργεια του βαμβακιού ΒΤ (οδηγώντας την Ινδία στη δεύτερη θέσηπαραγωγής βάμβακος στον κόσμο) πρέπει να δαπανούν ετησίως το 40% του εισοδήματός τους για αγορά σπόρων, το 20% για λιπάσματα και τουλάχιστον 10% για παρασιτοκτόνα. Με το υπόλοιπο 30% καλούνται να καλύψουν τα άλλα έξοδα της καλλιέργειας (εργατικά, ύδρευση, αποπληρωμές τόκων στις Τράπεζες, μισθώματα εκτάσεων κ.α.) και, φυσικά, να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Η κατάσταση αυτή, που επιδεινώνεται δραματικά χρόνο με το χρόνο, έχει ρίξει σε πραγματική εξαθλίωση και έσχατη απελπισία εκατομμύρια αγροτών στην Ινδία, που υποθηκεύουν πλέον κάθε μέτρο γης στις Τράπεζες, σ’ έναν φαύλο κύκλο που πλουτίζει ανεξέλεγκτα τις εταιρίες και οδηγεί μαθηματικά στον αφανισμό τους αγρότες.
ΠΗΓΗ-ΚΑΒΑΛΑΝΕΤ http://www.kavalanet.gr/enimerosi/news_static/1303966214.php
